زیره مانند گشنیز و جعفری گیاهی علفی یک ساله از خانواده چتریان (Apiaceae) است.
منشا آن به دوران باستان باز می گردد، جایی که زیره سبز در تهران هم توسط مصریان عصر فراعنه و هم در روم باستان استفاده می شد. این یک ادویه درجه یک بود که به عنوان ابزاری برای تسویه بدهی های او نیز عمل می کرد.
زیره به طور سنتی بخشی از سنت های آشپزی خاورمیانه و آسیا بوده است و امروزه در بسیاری از غذاهای سراسر جهان از آن استفاده می شود.
زیره ادویه انتخابی برای تسکین بسیاری از بیماری های مربوط به حوزه گوارش است. زیره سبز چه به صورت پودر، دانه (برشته یا غیر بو داده)، آب (جلیرا) یا چای گیاهی، می تواند بدون خطر برای بزرگسالان و کودکان مصرف شود و در صورت مصرف اطفال دقت کنید که دوزهای آن را تطبیق دهید.
به گفته Charaka Samhita، یکی از رساله‌های مرجع در آیورودا، زیره در گروه گیاهان دارویی با خواص ضد درد (shoola prashamana maha kashaya) قرار دارد.
مهم است که زیره را در جای خشک و خنک نگهداری کنید و بیش از یک سال نگهداری نکنید تا کیفیت آن حفظ شود و از افزایش تلخی طبیعی جلوگیری شود.
من امروز در مورد زیره سفید با شما مفصل صحبت می کنم، اما زیره های دیگری نیز وجود دارد: زیره سیاه یا سیاهدانه که نام گیاهی آن سیاهدانه است. این نام مشابه زیره سفید است، اما متعلق به یک خانواده گیاهی کاملاً متفاوت به نام Ranunculaceae است. این عمدتاً برای خواص دارویی آن به شکل روغن، به ویژه برای خواص ضد عفونی کننده آن استفاده می شود. همچنین در آشپزی به ویژه در خاورمیانه و همچنین در هند و پاکستان استفاده می شود.
یکی دیگر از زیره های معروف زیره زیره است که به آن زیره علفزار نیز می گویند.از خانواده زیره سفید است اما خواص و طعم آن متفاوت است. زیره سیاهی است که در ترکیب برخی از پنیرها در اروپای شرقی یافت می‌شود که به اشتباه «گودا با زیره» تعمید داده می‌شود، مثلاً وقتی در واقع دانه‌های زیره است و نه زیره سبز که در آن‌ها ادغام شده است. زیره در اروپا به راحتی در طبیعت رشد می کند، به همین دلیل نام آن زیره سبز چمنزاری است. همچنین به طور گسترده در شمال آفریقا و آسیا یافت می شود.
طعم کمی بادیان آن، یادآور بادیان سبز، رازیانه و شوید است.
